Біздің ардагерлер:

Борцов Виктор Тихонович, Меркутова Мария Ивановна, Тимофеева Валентина Ивановна, Севальнев Петр Николаевич, Яковлев Николай Андреевич.

Біздің жерлесіміз, Николай Андреевич Яковлев, Ұлы Отан соғысының ардагері, біздің ортамызда тұрады. «Отан соғысы» орденімен, «Германияны жеңу жеңісі үшін», «Жуков», «Мерейтой медальдері», «Еңбек ардагері», «Қазақстанның құрметті шахтері», «Астананың 10-жылдығы» медальдарымен марапатталған.

1939 жылы 20 қазан Әскер қатарына шақырылды. Александрия қаласында әскери қызметін өтеді. Полк мектебінде оқыды және 151 атқыштар дививзиясының сержанты дәрежесін алды, танкіге қарсы взводында болды. Содан Харьков қаласына жас ұрпақты тәрбиелеуге жіберілді.

«…22 маусым таңғы 4 сағатта дабыл бойынша соғыс басталғанын хабарлады. Бізді вагондарға тиеді, Белоруссияға аттандырды, онда мен бірінші ұрысымды қабылдадым. Немістерді жойып, шепті алдық, 10 күн тыныш өтті. Содан кейін немістер снарядтармен, оқ жайдырды, бізге  басқа шепті алуға тура келді...»

1942 жылы немістердің қолына түстім, мені Қерманияның Дехау қаласына, Мюнхеннен 30 шақырымдағы, онда 1 жыл 5 ай болдым. Одан кейін Наймам концлагеріне аттандырылдым. Онда лагерьде эсэсовтармен қатаң күзетілетін, қолға түскендердің фашистіктің барлық қорқыныштарын басынан кешірді – зорлық еңбек және мәңгі аштық, ұру және ауру, мазақ ету, онда әскери қолға түскендер жүздеп-мыңдап қырылды.  

1945 жылы 15 мамырда бізді американдық әскерлер босатты. 1945 жылы қарашада Қарағандыға келді.

Соғыстан кейін «Горький» № 2 шахтасында жұмыс істеді. Слесарь болып жұмыс жасады, 1974 жылдан комбайнер болып  жұмыс істеді. Одан кейін зейнетке шықты, бірақ жиһаздар комбинатында слесарь, күзетші болып жұмысын жалғастырды.

Біз біздің қаламызда ер батыр, Ұлы Отан соғысының ардагері Николай Андреевич Яковлевтұратынын мақтан етеміз.

Біздің ардагер, Валентина Ивановна Тимофеева, Ұлы Отан соғысына қатысушы, бізбен бірге тұрады. «Отан соғысының» орденімен, «Японияны жеңу жеңісі», «Жуков» медальдарымен, мерейтой марапаттарымен, Сталиннің мақтауы мараппатталған.

Иркутск педагогикалық училищесінде бірінші курста соғыс басталды, және барлығын әскерге алып кетті. Әскерде телеграфист мамандығы бойынша байланыс мектебін бітірді. 1942 жылы және соғыстың аяғына дейін № 210 жеке ротада телеграфист байланысында  соғыстың аяғына дейін қызмет етті.

1946 жылы әскерден босап порт Артурға барды. Онда біздің жерлеске тұрмысқа шықты және Қарағандыға келді.

Соғыстан кейін Узенка селосында есепші болып жұмыс істеді.

Содан кейін ТКБ бухгалтер құрметті демалысқа дейін істеді.

Біз қуаныштымыз, ҰОС қатысушыларымен қатынас жасауға мүмкіншілігіміз бар және бірінші ауыздан хабарлар туралы тыңдаймыз.

Ұлы Отан соғысының ардагері Виктор Тихонович Борцов 1925 жылы 25 наурызда туған, Саратов облысы, Садовка (бұрынғы Зиновьевка) деревнясында туған.  1929/30 жылдары әкесі Коммунада болды, одан кейін оны тұтқындады, Саратов түрмесіне отырғызды. Отбасында 6 бала қалды. 1929 жылы апасы күйеуімен Қарағандыға көшіп келді, 1930 жылы анасы қайтыс болды. 1935 жылы апасы Виктора Тихоновичты өзіне алып кетті.  1937  жылы Киров ФЗУ оқуын бастады, бірақ бір жыл ғана оқыды.Үлкен ағасын 1938 жылы Қызыл Әскерге алып кетті, ол артиллерияда қызмет етті. Тағы бір ағасын Финдер соғысына алып кетеді.Виктор Тихонович № 31 шахтада мехцехта жұмыс істеді. 16 жасқа толғанынша жұмыс істеді. 16 жасынан слесарь болып жұмыс жасай бастады. Осы уақытта онымен бас инженер Артюхов, инженер-Макаров, әйгілі А.Стаханов жұмыс жасады. 1942 жылдың аяғында соғысқа қашып кетті, бірақ оны поездан түсіріп алып, Пензенск облысындағы Крикына магниттік зауытына барлығын аттандырды.  Виктор Тихонович қайда болса да жұмыс істеді, содан соғысқа түсе алмады. МТС 2 ай жұмыс жасады, сонда 1943 жылы сәуір айында Қызыл Әскерлер қатарына ілінді. № 3 Артиллериялық училищеде 3 ай оқыды,содан кейін десанттық әскерде оқыды. Мәскеу түбінде, Верхние мячики селосында парашют, десантт ісіне оқыды. 1943 жылы 101 км Ленинград тұсында Калининск шоссесіне тоқтады. Тұру түнде, аэродромды  күзетті. Негізінде бізде түнде жылжыдық. Содан Кенигсбергке келдік. 1944 жылы Звениград қаласына алып келді, Мәскеу түбінде орналасқан. Бізді онда радиске оқытты, 1945 жылы қаңтарда «старшина» дәрежесін алды.  Осы дәрежеғде Жеңіс күнін қарсы алды.

Қазір өз үйімде тұрамын, балаларым  және немерелерім бар. Өсіп келе жатқан ұрпаққа аспандары ашық тыныш өмір, жастары ұзақ, еңбек сүйгіштікті, бақыт пен денсаусаулық тілеймін.

Мария Ивановна Меркутова – Ұлы Отан соғысының ардагері, біздің қасымызда өмір сүреді, дәрігерлік қызмет лейтенатты. Соғыстан бұрын медициналық техникумды аяқтады және Томск облысындағы Пресновка станицасына жіберілді, онда фельдшер болып жұмыс істеді.

Соғыс басталғанда, киім қабын беріп Приморск аймағына соғысқа аттандырады, 105 дивизияға, № 656 медбике болып жылжымалы дала госпиталына жіберілді.Өзінің жасында ол барлығы 34 килограмм салмақта болды, соған қарамастан жаралы солдаттарды көтерді, қабірлер қазды және қаза болғандарды көмді. «оқтың және бомбаның астында күн демей түн демей жұмыс істедік. 2-3 сағат қана ұйықтап, ал ұйықтауға болмайтын түндер де болған. Жапонияға дейін жеттік...»  

1946 жылдың аяғында дәрігер қызметінің лейтенаты болып қызметтен босады. «ІІ дәрежелі Отан соғысының» орденімен, «Германия жеңу жеңісі», «Жапонияны жеңу», «Әскери қызметі үшін», «Жуков», «Жеңіс», «Алтын қолдар», «Қарағандының құрметті азаматы», «Еңбек ардагері» медальдарымен ; 15 алғыспен, 15 мерейтой медальдарымен марапатталған.

Соғыс аяқталғаннан кейін № 3 бала туу бөлімінде аға акушер және бала педиаторы болып жұмыс жасады. Барлық жұмыс өтілі – 62 жыл. 1983 жылы құрметті демалысқа шықты..

Петр Николаевич Севальнев Курск облысында туды. Ұлы Отан соғысының ардагері, қатысушы, ол бүгінде бізбен бірге тұрады.

Батыл, батыр жауынгер. Петр Николаевич «Қызыл жұлдыз» орденімен, «Ерлігі үшін» «Кенинсбергті алғаны үшін», «Германияны жеңу жеңісі», «Жапонияны жеңу жеңісі», «Белоруссияны босатқаны үшін» мерейтой медальдарымен марапатталды. Соғыс басталғанда оған 15 жаста  ғана болды. Жеті ай оккупацияда болды, досы Германияға айдалды, ол сонда өлтірілді. 1943 жылдың басында мамырда Қызыл Әскерге алып кетті. Новоосколдан Острогорскийға дейін жаяу жүрген. Келгенде құрғақ тамақ алу үшін станцияға барған. Содан кейін 3 ай атқыштар жас жауынгерлер атқыштар артиллериясында Астрахандағы 12 запас полкында оқыды. Содан Белоруссияға соғысқа аттандарды, қадағалау пунктіне отты шепке есептеуші санында жіберілді. Майданнан өтті, Батысқа беттедік, Литвада болып, барлық қалаларды босаттық. Одан кейін барлық әскери қызметкерлерді Латвияға лақтырды, елді фашистерден қорғадық, және содан Балтық теңізіне дейін бардық. Кенигсбергті босаттық, ол жақтан Курляндияны босатуға лақтырып тастады. Монголия арқылы Жапонияға кеттік, онда жеңіс бізде болды.

1950 жылы әскерден босадым және Киров шахтасына жұмысқа түстім, онда 27 жыл құрметті демалысқа шейін жұмыс жасады.

Біз осындай ардагерлердің біздің жэанымызда өмір сүріп жүргендеріне, барына, қызықты тағдырын мақтан етеміз. 

Неше жыл жер бетінде өтті

Сол жеңісті көктем уақытында... Ақ шашты ардагерлерге Біз қазір тағзым етуіміз қажет.

Кім тұрды, кім шыдады, барлығына Фашистерден елді қорғауда Барлығына тағзым етеміз,

Құдай берсін, Одан ұзағырақ және бақытты өмір сүруге!

2013 жылы сәуірде «Есте сақталсын» жинағы шықты, онда оқушылардың қарағандылық-ардагерлер туралы әңгімелері басылып шығарылған. Біздің мектептің оқушылары әңгімелері жарық көрген:  Тулегенова Сымбат, Саябекова Алия, Рыскина Мария, Сычева Кристина.