Бекітемін

№77 ЖББМБК директоры

                                                                             ________ З.Р.Жантыбаева                                     

 

ҰЛЫ ЖЕҢІСТІҢ 70 ЖЫЛДЫҒЫНА АРНАЛҒАН

ІС-ШАРАЛАР ЖОСПАРЫ

 

№	Іс – шаралар мазмұны	Күні	Жауапты
	ҚАҢТАР        «Барлығын атап еске алайық...»
1.	Ұлы Жеңістің 70 жылдығына арналған мектепішілік жоспарды талдап, бекіту.	12.01.2015 жыл	Адилбаева Р.Т.
2.	Мектеп алаңын  тазалау, абаттандыру   жұмыстары	бейсенбі,сенбі күндері	Романчикова Т.А.
3.	«Ұлы Жеңіс тарихы-көркем әдебиетте»  атты кітап көрмесін ұйымдастыру.	Жыл бойы.	Жалмағамбетова А.
4	Мектеп сайтында  «Ұлы Жеңіске - 70 жыл!»  атты арнайы айдарды ашу.	01.2015 жыл	Тәрбие бөлімі
5	«Біздің ардагерлер»атты акцияны өткізу.      (1-11-сыныптар)	Қаңтар-желтоқсан 2015 жыл.	«Жас ұлан» ұйымы Сынып жетекшілері
6	Көгілдір тоғандар шағынауданында тұратын тұратын Ұлы Отан соғысы ардагерлеріне арналған «Шежіре» кітабын толықтыру.	Қаңтар-наурыз 2015 жыл	Жұмажанов Дархан «Жас ұлан» ұйымы мүшелері
7	Ұлы Жеңіске 70 жылдығына арналған мектепішілік лездеме:  «Батыр жерлестер»      (1-11-сыныптар)	19.01.2015 жыл	Ахметова Л.Б.  Скакова А.М.
8	Ұлы Отан соғысы Жеңісінің 70 жылдығына арналған балалар музыка мектептері және өнер мектептері оқушыларының және педагогтарының арасында эстрадалық  және патриоттық әндер орындаушыларының  II ашық қалалық байқауына қатысу.	Қаңтар,  2015 жыл	Мерсалимов Қ.Ж.
	АҚПАН                                       «Сіздерге алғысымыз шексіз, ардагерлер!»
9	Оқушылардың «Болашақ мектебі»  газетінің Ұлы Жеңістің 70 жылдығына арналған мерекелік санын шығару.	Ақпан	Жұмажанов Дархан
10	Ұлы Жеңіске 70 жылдығына арналған лездеме: «Сталинград  шайқасы»              (1-11 сыныптар)	02.02.2015 жыл	Метхатова С.М.  Оспанова Г.Ә.
11	Саяси  хабар: «Mәңгілік Ел» - елдің біріктіруші күші, ешқашан таусылмас қуат көзі»          (5-11 сыныптар)	23.02.2015 жыл	Сыныптардың үгіт-насихат тобы мүшелері
12	Ұлы Жеңістің 70 жылдығына арналған спорттық сайыстар. (Жеке жоспар бойынша)	Ақпан, 2015 жыл	Құлжанов Ж.Қ.
	НАУРЫЗ «Әйелдер аялауға ғана лайық»
13	Ұлы Жеңіске 70 жылдығына арналған лездеме: «Батыр қыздар ерлігі мәңгі өшпес...»             (1-11 сыныптар)	02.03.2015 жыл	Мұсатаева Ә.М.  Кенжегулова Қ.Ғ
14	Кеңес Одағының Батыры Әлия Молдағұлованы еске алуға арналған қыздар арасында оқ атудан қалалық сайысқа қатысу.     (11-сыныптар)	05.03.2015 жыл	Маханов Қ.И.
15	Наурыз мерекесі аясында ардагерлерге арналған  «Ардагерлерді ардақтайық!»  атты мерекелік бағдарлама.  (ата-аналар, оқушылар, педұжым)	Наурыз, 2015 жыл	Әкімшілік
	СӘУІР        «Ардагерлермен мақтанайық!»
16	Ұлы Отан соғысы Жеңісінің 70-жылдығына  арналған «Школа и ветераны - 70 юбилейных мгновений» атты оқушылардың және педагогтардың қалалық конференциясына қатысу.	20-23.04. 2015 жыл	Әкімшілік
17.	«Қалқан»облыстық әскери – спорттық ойынына қатысу.   (7-8 сыныптар)	04.2015 жыл	Маханов Қ.И.
18.	7 мамыр-Қазақстан Қарулы Күштерінің құрылған күні «Тәуелсіз Қазақстанның сарбаздары»  атты тәрбие және дамыту сабақтары                 (1-11 сыныптар)	22.04.2015 жыл	Сынып жетекшілері
19.	Балалар мен жасөспірімдердің «Жас ұлан» ұйымы қатарына белсенді оқушыларды қабылдау.  (3-7 сыныптар)	23.04.2015 жыл	Маханов Қ.И. Сынып жетекшілері
20	Сап түзеу және ән байқауы (5;6;10 сыныптар)	04.2015 жыл	Сынып жетекшілері
21	«Ұлан»  әскери-патриоттық  ойын.   (9-10 сыныптар)	04.2015 жыл	Маханов Қ.И.
	МАМЫР        «Бәрімізге ортақ - ЖЕҢІС!»
22	«Жас құтқарушы»қалалық байқауы	04-05.2015 жыл	Маханов Қ.И.
23	Ұлы Отан соғысы Жеңісінің 70 жылдығына арналған  «Ұлы Жеңіс - ел есінде!» қалалық сахналандырылған көріністер конкурсына қатысу.	05-06.05. 2015 жыл	Төлешова Р.Қ.
24	Тәрбие және дамыту сабақтары:  «Бабалар ерлігі-ұрпаққа өнеге», «Өршіл рухтан өлмес ерлік туады»                 (1-11 сыныптар)	06.05. 2015 жыл	Сынып жетекшілері
25	«Жеңіс  көктемі»атты  Ұлы Отан  соғысының  ардагерлеріне арналған  ретрофестиваль	08.05.2015 жыл	Әкімшілік №31375 әскери бөлім басшылығы Қамқоршылық кеңесі

 

Дайындаған:

тәрбие ісі жөніндегі орынбасар Р.Т. Адилбаева

 

 

 03.02.2015    №77 мектеп-балабақша  кешенінде  екінші  дүниежүзілік соғыстағы басты шайқастардың бірі- Сталинград  шайқасы  жайлы  лездеме  өткізілді.  5-11 сынып оқушылары Сталинград шайқасына Қазақстанда жасақталған 27, 72 және 73-гвардиялық атқыштар дивизиялары, 292 және 387-атқыштар дивизиялары, 81-атты әскер дивизиясы, 74-теңіз атқыштар бригадасы, 152-атқыштар бригадасы, 129-миномет полкі және 156-жеке көпір құрылысы батальоны қатықаны жайлы мәліметтер алды.Сталинград шайқасында  табандылығы мен қаҺармандығы ұрпақтарына үлгі болған қазақстандықтар жайлы айтылды.

“АЗАТТЫҒЫН ҚОРҒАП ҚАЛҒАН ЖЕРІМНІҢ, АРДАГЕРЛЕР - АРДАҚТЫСЫ ЕЛІМНІҢ!”

Ағыбайұлы Мәди  1924 жылы 5 мамыр күні Қамқор бөлімшесінің Қоңыртөбе тауының бауырындағы Нұралы елді мекенінде өмірге келген. Әкесі Ағыбай Қарымсақұлы 1889 жылы туған. Шешесі Бөкен Аманбайқызы 1889 жылы туған. Әке-шешесі мал шаруашылығымен айналысқан. 1928-1929 жылдары әке-шешесі Қарағандыға көшіп келіп, жұмыс істейді. Әкесінің денсаулығы жұмысқа жарамағандықтан, 1937 жылы күзде ауылға қайыра көшуге мәжбүр болады. Осы  жылдың қазан айында Бесобадағы мектеп-интернат жабылып, Қамқор елді мекеніне көшеді.  1931 жылдан 1939 жылға дейін балалар үйінде тәрбие алады.

 5-сыныпты Қарқаралыда бітірген. Одан кейінгі оқуын Бесобада, Қарағандыда жалғастырған.

1941 жылы ер- азаматтарды жаппай соғысқа аттанды.1942 жылдың қазан айынан 1945 жылдың наурыз айына дейін соғыста болды.Ұлы Отан соғысының ІІ дәрежелі орденімен, мерейтойлық медальдармен марапатталған.

   «1942 жылдың 29 қазаны күні Қамқордан шығып ат- арбамен үш күн жүріп, Қарағандыға келдік. Ал 7 қараша күні кешкісін Шахман деген ауылдас жігіт екеуміз әскерге баруға Ақмолаға аттандық. 22 қараша күні пойызға мінгізіп, Сталинград майданына жөнелтті. Онда жеткенше жол  азабы аз болған жоқ. Әйтеуір желтоқсанның аяғында Сталинград қаласынан 100 шақырымдай жердегі Ленинск қаласына келіп жеттік. Бұл немістерге қарсы қатты тойтарыс беруге қызу дайындық жүріп жатқан кез еді. Көп ұзамай  шабуыл басталып, фашистерді қоршауға алдық. Сталинград майданы осы соғыста шешуші рөл атқарғанын көпшілік біледі. Жан беріп, жан алысқан алапат қырғын болды. Ресей қаласының аязына, жауынгерлеріміздің жанкешті арпалысына шыдай алмаған немістің атақты фельдмаршалы Паульстің армиясы 1943 жылдың 2 ақпан күні ойсырай жеңілді”.

1948 жылдың 1 мамырында Мәди ата туған ауылына аман- сау оралды.

Соғыстан кейін  ауылында есепші болып қызмет атқарған. 1948 жылы 60 жасқа толуына байланысты «Соғыс және еңбек ардагері» деген құрметті атақпен марапатталған. «Атадан ұл туса игі, ата жолын қуса игі» дегендей, Мәди атаның балалары да жоғарғы білімді, әр түрлі салада қызмет істейді. Ағыбай Мәди қазір 80 жастан  асып отыр. Ұлы Жеңістің 60 жылдық тойы қарсаңына ардагер еңбегі үкімет тарапынан еленіп, Қарағанды қаласынан пәтер берілді. Сол пәтерде жұбайы Бәтжан, немересі Айнұрмен тұрып жатыр.

                  «Мен өз немерелеріме ұстазбын,

              анамын да әкемін,….әрі атамын».  

 Ақымжан Терлікбай Мақанұлы1922 жылы Қарағанды облысы Шет ауданынының Ақбауыр ауылында туған. 1941 жылы Қарағанды облысының Шет аудандық әскери комисариаттан әскерге шақырылды.

2-Белорусь майданының 11-дивизиясының 65-полкінде жауынгер болып жауға қарсы шайқасты.Қазақстанның мыңдаған өкілдері сияқты Украинаны, Белоруссияны, Балтық республикаларын, Молдавияны азат етіп,  соғысты жеңіспен аяқтағаннан соң, Терлікбай ата Квантун армиясына қарсы Қиыр Шығыстағы соғыс ошағын жою үшін болған шайқастарға қатысты. 1941 жылдан бастап 1949 жылға дейін Қызыл Армия қатарында болды. Ұлы Отан соғысының көптеген майдандарында болып, жеңісті жақындатуға өз үлесін қосты.

             Ұлы Отан соғысында көрсеткен ерлігі үшін Ақымжан Терлікбай Мақанұлы «Ұлы Отан соғысы» орденімен, “Соғыстағы ерлігі үшін”, “Германияны жеңгені үшін”, “Г.К.Жуков” медальдарымен, “Жапонияны жеңгені үшін” медалімен, Ұлы Отан соғысының бірнеше мерейтойлық медальдарымен марапатталды.

1949 жылы 15 ақпанда соғыстан туған жеріне оралды. Соғыс аяқталған соң бейбіт еңбекке араласты. Жасы жетіп зейнеткерлікке шықты. Қазір Қарағанды қаласында немерелерінің қолында тұрады.  Терлікбай ата  былай дейді: “Мен өз немерелеріме ұстазбын, анамын да әкемін, апамын да, досымын, сырласымын, әрі әрине, атамын...” 

                   

Отан – оттан да ыстық 

                    Акишев Дінмұхаммед 1921 жылы (құжат бойынша 1923 ж.) Қарағанды облысы Тельман ауданы Қарамұрын жерінде дүниеге келген. Үлкен және мейірімді отбасында өскен. Туған ауылының мектебіне барып, сол мектепте 6 сыныпты бітірген.

18 жасында әскерге шақырылып, 1942 жылы Ташкент қаласының маңында кавалерияда болды. Кейін Әскери қамтамасыз етудің мекемесінде жүргізуші болып қызметін атқарды. Сол кезде шекараға жүк таситұғын.

Дінмұхаммед ата мынандай медальдардың иегері: 1941-1945 Ұлы Отан соғысындағы Жеңістің 55 жылдық құрметіне Соғыс ардагері белгісі, “Лениннің туғанына 100 жыл” медалі, бірнеше мерейтойлық медальдары бар.

Дінмұхаммед атаның кәсіби жүргізушілігі назардан тыс қалған жоқ. “Бір қазақтын подполковнигі маған: “Әй, осы соғыс аяқталды, енді осында қалған жігіттерді жан-жаққа үйлестірмек”-деді, сонда мен Киев қаласына сұрандым”,- дейді ардагер ата. Украинаның астанасы Киевке жіберіліп, сондағы КГБ-ның бастығы генерал Бабушкиннің жүргізушісі болды.

“Мен өмір бойы жүргізуші болдым”, - дейді Дінмұхаммед ата. “Туған еліме оралған соң да осы мамандығымды әрі қарай жалғастырдым, санап отырсам 68 жыл қолымнан машинаның рулін тастамаппын”.

Кейін отбасылы болып, бес бала тәрбиеледі. Қалған үш баладан немерелері, бір кішкентай шөбересі бар. Шөбересінің қылығын сүйсініп айтып отырды: “Бұл менің атам, менің атама жоламандар”, - деп айтады екен кішкентай бүлдіршін. Осы кішкентай немере-шөберелерінің қызығын қызықтап отырғаны Дінмұхаммед ата үшін үлкен бақыт.

Қазір ардагер атамыз Көгілдір тоған ықшамауданында, немересімен бірге тұрады.

“Алла сендерге ұзақ өмір, мықты денсаулық берсін, қарақтарым. Өмірлерің қайғысыз, бейнетсіз өтсін. Елімізде соғыс болмасын, біз көргенді сендер көрмендер”,- деп ардагер атамыз ақ батасын берді.

“...елің мен жеріңнің нағыз патриоты болу, оны қасық қаның қалғанша қорғай білу – бәріміздің азаматтық, перзенттік парызымыз!”

Мен, Арыстанбеков Абдығали 1925 жылы Павлодар облысы, Баянауыл ауданының Құмдыкөл ауылында дүниеге келдім. Ел шетіне жау келіп, ат ауыздығымен су ішкен сол бір алмағайып заманда, 1941 жылы мен тура 16 жасқа келіппін. Жау басып алған Ресей, Украина, Беларус жерінде халықтың көріп жатқан зәбір-жапасы, неміс фашистерінің жергілікті тұрғындарға деген қатыгездігі бізге де жетіп, 1943 жылы кәмелеттік жасқа толысымен  мен де қолыма қару алып, майданға аттандым.

            Ата-бабаларымыздың, сәби күнімізден жаттап өскен Алпамыс, Қобыланды батырларымыздың ерлік рухы дем беріп, жауынгерлерді талай қарсы шабуылға, қоян-қолтық ұрыстарға бастап, адамзат тарихында қатыгездігімен, адам шығынымен теңдесі жоқ осы соғыста ІІІ дәрежелі «Даңқ» орденімен,  «Ерлігі үшін» медалімен марапатталдым. Туысқан Украина, Беларус жерін азат етуге қатысқаным үшін де медальдарға ие болдым. Бұдан басқа да Ұлы Жеңістің мерейтойлық медальдары да сол зұлмат соғыстың өртінен хабар береді. Жалпы, мәселе орден, медаль алуда да емес. Өзіңді мәпелеп өсірген елің мен жеріңнің нағыз патриоты болу, оны қасық қаның қалғанша қорғай білу – бәріміздің азаматтық, перзенттік парызымыз.

            Күні мен түні жауған оқ пен оттың ортасында өзім сияқты бозбала жігіттермен окоп қазып, жау шабуылын тойтарумен болдық. Ара-тұра қарсы шабуылға да шығамыз. Бір тұтам жер үшін бір қадам да кейін шегінбедік. Кең-байтақ еліміздің түкпір-түкпірінен жиналған барлық ұлттың өкілдері тізе қосып бірге шайқасып, ерліктің үлгісін көрсеттік. Жаңа ғана бірге сырласып отырған талай қандыкөйлек достарымыздан айрылып қалып та жаттық. Соғыс біткен соң бір-біріміздің ауылымызға қонаққа барамыз деп отырушы едік-ау. Сонда жасымыз 18-де ғана болатын. Қандай қиыншылық болса да төзімділік танытып, ұйқы қысқан көзімізді жау шебіне қадаушы едік. Бір сәтке туған ауылымыз да көз алдымызға елестеп, бойымызды бір сағыныш сезімі баурайтын. Іле-шала кеудемізді бір алапат күш, қайсарлық билейтін. Командиріміздің берген бұйрығын бұлжытпай орындап, алға ұмтылатынбыз.

            Соғыс аяқталған соң Бұқар Жырау ауданының Бабаев атындағы совхозда 30 жылдан астам агроном болып еңбек еттім. Адал еңбегімнің арқасында орден, медальдардан құр қалғаным жоқ. Елім еңбегімді жоғары бағалай білді.

            Қазір құрметті демалыстамын. Екі ұл тәрбиелеп өсірдім. Ұлдарыма да, сендерге де, қарақтарым, айтарым, бір жағадан бас, бір жеңнен қол шығарып, тәуелсіз еліміздің жарқын болашағы үшін адал еңбек етіңдер демекпін. Мынадай қой үстіне бозторғай жұмыртқалаған заманда өмір сүріп жатқан сендер бақыттысыңдар, балалар. Елбасымыздың маңына топтаса біліп, қандай қиындық болса да жеңіп шығатындарыңа мен кәміл сенемін. Халқымыздың әл-ауқаты артып, Қазақстан атты мемлекетіміздің алдыңғы қатарлы дамыған елдердің қатарына жетіп, қазақ елін бүкіл әлем танитын кез де алыс емес.

            Ұлы Жеңістің 65 жылдығы мерекесімен бәріңді шын жүрегіммен құттықтағым келеді. Соғыстан қайтпай қалған ерлердің рухына мәңгі тағзым етейік. Еліміз аман, жеріміз тыныш болсын! Бақытты болыңдар!

“...на войне было тяжело, но были и интересные случаи...”

Бабаев Иван Григорьевичродился в 1923 году, 23 августа, в Сталинградской области, Даниловского района, в селе Малая Зараевка.

До войны Иван Григорьевич хотел стать учителем и поступил Карагандинский Педагогический техникум. В 17 лет, когда он учился на третьем курсе, его забрали на войну.

Награжден Орденом Великой Отечественной Войны, имеет несколько юбилейных медалей.

 Иван Григорьевич воевал под Сталинградом, освобождал город Старобельск, что на Украине, в Луганской области. На войне был командиром отделения. Всего в отделении было 8 человек.

“На войне было очень тяжело, но были интересные случаи которые остались у меня в памяти”,- вспоминает наш ветеран. “ Я нашел среди бочек солярки, одну бочку селедки. Принес своим товарищам. Один из них побежал принести еще и полокоть замочил руку в солярку. Тогда все мы очень смеялись...”.

В начале 1945 года, во время войны, женился на военной медсестре Анне Лаврентьевне. 1945 году победу встретил в Молдавии, в городе Бессарабии.

После войны работал в г. Магадане начальником исследовательской станции. Затем приехал в Караганду, где работал на шахте 1 Бис начальником отдела труда. Оттуда ушел на пенсию.

У Ивана Григорьевича трое детей, четверо внуков  и три правнука.

Великая Отечественная Война коснулась каждой семьи. Грустно становиться от того, что внуки не знают ничего о том, что их дедушки и бабушки принимали участие в боях на разных фронтах, помогали в тылу, будучи подростками, участвовали партизанском движении, имеют государственные награды за помощь фронту. Мы стараемся не забывать об этом.

Прошла война, прошла страда,

                                     Но боль взывает к людям:

                                     Давайте, люди, никогда,

    Об этом не забудем!

Наш ветеран живет рядом с нами в мкр-не Голубые пруды, улыбчивый, открытый человек, с доброй душой. Мы желаем ему крепкого здоровья и долгих лет жизни!

                         

  Отан үшін отқа түс - күймейсің           

 

Дәрібаев Насыр Хасенович– Ұлы Отан соғысының ардагері. Ол кісі 1923 жылы қаңтар айының бірінші жұлдызында дүниеге келген. Насыр ата - жастайынан еңбекқор, елі үшін жанын, тәнін беретін кісі. Сол себепті ол ел басына қауіп төнгенде Отанын қорғауға жөнелді.

ІІ дәрежелі Ұлы Отан соғысының орденімен, “Беларусьты азат еткені үшін” , бірнеше мерейтойлық медальдармен марапатталған.

Соғыс кезінде Насыр Хасенұлы  ІІІ Беларусь майданында қатардағы солдат болып, елінің азаттығы үшін күреске түсті. 1944 жылдың басында Германиядағы Франкфурт, Гамбург қалаларын жаулардан азат ету үшін аттанды. Сол жолда неміс фашисттері соңғы күштерін салып, жеңіске ұмтылып, қолдарынан келген бар күшті қолданады. Сондай айла тәсілдерінің бірі – әуеден бомбалау болатын. Осыған Насыр ата мінген пойыз дөп келеді де, ауыр жарақат алады. Ылғи жаралыларды жүк пойызымен Польшаның Лодзе қаласына госпитальға жеткізеді. Сол жерде емделіп, туған еліне оралады да, қолындағы қаруын малшы таяғына айырбастап бейбіт өмірде еңбекке араласады.

 

Сонымен бірге Насыр ата «Еңбек ардагері» деген аяулы да ардақты атаққа ие болады. Осындай жетістіктері үшін өкімет Көгілдір тоғандар ауданынан үй береді. Ол қандай жарақат алса да, қазір ешкімнің көмегінсіз өз бетімен жүре алады. Біз осындай Отаны, жері үшін жанын беруге дайын болған ардагерлерімізді мақтан тұтамыз! 

 

 

                                               «Елім» демеген ер болмас,

                                         «Ерім» демеген ел болмас.

             

Ұлы Отан соғысының ардагері Дуляш Ысқақұлы Қарағанды облысы, Нұра ауданы, Ақмешіт ауылында 1925 жылдың 15 маусымында дүниеге келген.

   Соғыс басталған жылы Дуляш Ысқақұлы мектептің 8- сыныбын енді бітірген балғын жас еді. Алапат соғыс сол кездегі балаларды ерте есеюге, бақытты балалық шақпен ерте қоштасып, ерте еңбекке араласуға мәжбүр етті. Жасы 18-ге толысымен, 1943 жылы Нұра аудандық әскери комиссариатынан шақырту алып, майданға аттанды. Қысқа мерзімдік оқу- жаттығудан кейін артиллерия атқышы, кейіннен авиация моторисі мамандығын оқып үйренді.

              Фашистік Германия жеңіліп, Рейхстагқа Жеңіс туы қадалса да, Дуляш Ысқақұлы үшін соғыс аяқталған жоқ еді.  Қиыр Шығыстағы  милитаристік Жапонияға қарсы ұрыстарға қатысты. Туған елге тек 7 жылдан кейін, 1950 жылы  ғана аман-есен оралды.

              Елге келісімен бейбіт еңбекке араласып, Нұра ауданындағы Захаровка селосында әртүрлі жұмыстар істеді. Ұзақ жыл Семеновка ауылдық кеңесінің төрағасы болып жемісті еңбек етті. Куйбышев атындағы кеңшарда 22 жыл ферма меңгерушісі қызметін атқарып, 1985 жылы зейнеткерлікке шықты.

         1996 жылы Кеңес Одағының маршалы Г.Жуковтың мерейтойы қарсаңында шыққан «Георгий Жуков» медалімен марапатталды. 1985 жылы Ұлы Жеңістің 40 жылдық мерейтойына орай ІІ дәрежелі «Отан соғысы» орденін, Ұлы Жеңістің құрметіне арналған бірнешемедалдарды иеленді.  Дуляш ақсақалдың майдандағы және бейбіт өмірдегі еңбектері елеусіз қалған жоқ. 1970 жылы В.И.Лениннің туғанына 100 жыл толуы қарсаңында  халық шаруашылығын дамытуға қосқан үлесі үшін «Ерен еңбегі үшін» медалімен марапатталды. 1977 жылы социалистік жарыс жеңімпазы атанды.

         58 жыл отасқан зайыбы Зәкия екеуі 8 бала өсіріп тәрбиеледі. Жиырмадан аса немере-  шөберелері бар  бақытты ата Қарағанды қаласында тұрып жатыр.

Ер есімі – ел есінде   

Есжанов Бүркіт  1923 жылы Қарағанды  облысы, Тельман  ауданында дүниеге келген. 1941 жылы Жамбыл Жабаев атындағы мектепті бітіріп,  1942 жылдың сәуір айында  әскерге шақырылды. Петропавл  қаласындағы  авиациялық  техникалық  училищені аяқтап, одан кейін Омскідегі  Фрунзе  атындағы әскери мектепте оқыды. 1943 жылы жиырма жасар жас жігіт майданға аттанды. Бесінші атқыштар дивизиясының    құрамында болып, Вязьма, Ельна қалаларын қорғауда, Курск  шайқасына қатысады. 1943 жылы  Орёл қаласын  қорғау кезінде қатты жарақат алады. Дереу госпитальге жеткізіліп, емделгеннен кейін қайта майданға аттанады.

 Оны мамандығына байланысты авиацияға  авиамеханиктікке ауыстырады. 1945 жылы  соғысты Латвияда  аяқтайды. Фашистік Германияны  жеңгеннен  кейін полк жасақталып, Шығыста  Қытайды жапондардан  қорғауға аттандырылады. Талай боздақтардың өмірін қиған бұл қан майданнан екі жарым жыл өткен соң елге оралады.

Бүркіт атаҰлы Отан соғысының  екінші дәрежелі орденімен, «Ерлігі үшін»,  «Құрмет белгісі» ордендарымен, бірнеше мерейтойлық медальдарымен марапатталған.

 1948 жылы туған  қаласы  Қарағандыға келеді.

Киров  ауданында  №3 Киров  атындағы  шахтада  комсорг  қызметін  атқарады.  Кейін Киров райком  партиясында инструктор қызметінде, содан соң 26 шахтада парторг қызметін атқарады.

1952 жылы сол кездегі  арайлы астанамыз Алматы қаласына оқуға жіберіледі.

Оқуын бітіріп, туған қаласына қайта оралады.  Костенко  шахтасында  партия қызметкері болып қызмет атқарады. 1962 жылы  партия ауыл шаруашылығын өркендету жұмыстары үшін ауылға жұмысқа жібереді. Ауылда 40 жыл адал еңбек етеді.

Қазіргі кезде Бүркіт атаның 8 баласы, 21 немересі бар.

Мектебіміздің іс-шараларына белсене қатысатын ардагер атамызға зор денсаулық, ұзақ өмір тілейміз!

«Дорогой памяти, дорогой мужества»

Итжанов Алпан родился в 1923 году 20 января, в Бухар - Жырауском  районе, в посёлке Умиткер. Учился в аульной школе, окончил 7 классов. В этом же посёлке работал учителем истории.

Когда началась война ему было 16 лет. Служил в разведке 72-го гвардейского полка, в 24 гвардейской дивизии, был разведчиком. Воевал  на Ленинградском-южном, Украинском 1-м, Прибалтийском и 3-м Белорусском фронтах. После освобождения  Сталинграда их отправили освобождать Ленинград.

За мужество и отвагу, которые он проявил во время войны, Итжанов Алпан был награжден двумя Орденами Красного знамени, медалями «За отвагу», «За боевые заслуги», «За оборону Сталинграда», Почетным Гвардейским  знаком за Севастополь.

Алпан-ата с теплотой вспоминает своего военного друга Героя Советского Союза Кабылова  Толена, который погиб на войне. В честь него в 1946 году в Германии был построен корабль, который находится в Атлантическом океане. Корабль предназначен для рыболовства.

Из воспоминаний ветерана: «Было суровое время. Наш лагерь разместился у основания горы, мы несколько дней оставались без еды, так как по дороге к нам всю нашу еду обворовывали,  не хватало медсёстер, люди, у которых были лёгкие ранения, упрямо выходили в бой».

После окончания войны Алпан-ата вернулся на родину. В школах аула остро не хватало учителей, и Алпан ата продолжил свою преподавательскую деятельность. Уже в 1954 году его назначили председателем  сельского совета. А в 1989 году Алпан-ата вышел на заслуженный отдых. 

Наш ветеран - заботливый отец и  любимый дедушка своих внуков. Мы желаем ему крепкого здоровья, долгих лет жизни и всегда рады видеть его в стенах нашей школы!

                           Ер елі үшін туады...

Қалыбаев Құсайын Куржусович1924 жылы

1 мамыр күні Қарағанды  облысындағы Қарқаралы ауданында, «Жаңанегіз» аулында дүниеге  келген.

1941 жылы маусым айында орта мектепті бітіріп, қолдарына енді ғана кәмелеттік аттестат алған жасөспірімдер ертеңінде қолдарына қару алуға мәжбүр болды. Туған жерін жауға таптатқызбай, ел  болашағының жарқын болуын қалаған ұл- қыздардың көбі өз еркімен майданға аттанды.

Сол жастардың арасында 1941 жылы 17 жастағы Құсайын атамыз да бар еді. Алапат соғыс сол кездегі балаларды ерте есеюге, ерте еңбекке араласуға мәжбүрледі.

Құсайын ата жауға қарсы  шайқастағы  ерліктері үшін Ұлы Отан соғысының ІІ дәрежелі орденімен, “Германияны жеңгені үшін”, “Г.К. Жуков”, “Ерлігі үшін” медальдарымен марапатталған.

Әскер қатарында 1941 жылдан 1949 жылға дейін болды. Осы жылдар арасында Финляндия, Карафилинский, Германия маңындағы ұрыстарда жарақаттар алды. Осы  шайқастарда алған  жарақаттарының зардабы Құсайын атаның  жігерін жасыта алған жоқ

 Соғыс жылдары өзінің тапсырылған іске жауапкершілік, басқарушылық қабілеттерімен көзге түсіп, ефрейтор лауазымына дейін көтеріледі.Шекарашы қызметін де атқарады.

Соғыстан кейінгі жылдары Алматы қаласындағы Жамбыл атындағы Қазақ филармониясында қызмет атқарып, филармония хорында  ән салып, өнерімен танылды.

Ұлы Отан соғысының ардагері 1986 жылы осы мекемеден зейнеткерлікке шықты. Қазір қызының қолында тұрады, немерелерін сүйіп, бейбіт атқан әр таңға қызыға да қуана қарап отырған бақытты жан.

Жасы сексеннен асқан ардагердің өмірге деген құштарлығы, сүйіспеншілігі молая түспесе, кемімеген. Атамызға зор денсаулық, ұзақ ғұмыр тілейміз! 

Құрашов Ғалымжан Батыс Қазақстан облысының Қаратөбе ауданы Батпақкөл ауыл советінің С.М. Киров атындағы ауылында 1925 жылы 9 қыркүйек күні дүниеге келген.

    

     1941 жылы 22 маусымда неміс басқыншылары Отанымызға тұтқиылдан басып кірген кезде  Ғалымжан ата 16-ақ жаста болатын. Сол  жылдан бастап Ғалымжан ата оқуды тастап совхоздың қол жұмысына араласқан.  1943 жылы 1 наурызда 17 жасында соғысқа шақырылған.

Ғалымжан атаның соғыстағы ерлік істері мен бейбіт өмірдегі еңбектерін Отанымыз жоғары бағалады.  Ол кісі І дәрежелі Отан соғысы орденінің, «1941-1945 жж. Ұлы Отан соғысында Германияны жеңгені үшін» медалінің, 1995 жылы Кеңес Одағының маршалы Г. Жуковтың мерейтойы тойлануына байланысты «Георгий Жуков» медалімен наградталды. Сонымен қатар Ғалымжан ата  көптеген мерейтойлық медальдардың иесі.

Алғашында Колтуновка Троцк лагерінде жаттығуда болған. Полкта жаяу әскер қатарында болып, кейін 85 мм зенитті зеңбірекке ауысқан. Зеңбіректе көздеуші болған. Украина, Беларуссияны жаудан азат ету шайқасында болған.  Шығыс Пруссияда – 2 ақпан 1945 қиян-кескі ұрыс кезінде қабырға сүйегі сынып, аяздан аяғы үсіп, өкпесіне суық тигізген. Госпитальда алты айдай емделген соң, алған жарақаттарынан айыға алмай, елге қайттқан.

Соғыстан кейін Орал облысы Қаратөбе ауданында 40 жылдан астам жұмысшы комитетінің төрағасы болып қызмет етіп, содан зейнеткерлікке шыққан.

         Қазіргі уақытта Ғалымжан ата Қарағанды қаласында  Көгілдір тоған ықшамауданында тұрады. Ғалымжан атаның жолдасы, Убениязова Мағрипа 40 жылдан астам Қаратөбе ауданынының емханасында медбике қызметін атқарып «Қазақстан Республикасының еңбегі сіңген медбикесі» атағын алған. 6 ұл, 1 қыз баланы дүниеге әкелген.

         Елімізде осындай батырлардың барына, және сол адамдар қасымызда тұратына біз әрдайым мақтан етеміз! 

Лукашов Иван Ипполитович родился  3 февраля 1920 года, в России в Смоленской области,в Краснийском районе,в деревне Шалбаны.

Закончил 7 классов в селе МарковоСмоленской области Краснийского района. В те годы профессия тракториста была одной из самых востребованных, и тогда совсем еще молодой парень Иван Ипполитович, работал в деревне на тракторе. Когда в 1940 году ему исполнилось 20 лет, он был призван в армию. После, вместе с остальными молодыми парнями,его направили в Монголию. Там он служил в 61-ой танковой дивизии водителем броневика.

Имеет следующие награды: Орден Отечественной войны IIстепени, Медаль Маршала Советского Союза Жукова Г.К, Медаль «За победу в 1941-1943 гг», Знак «Ветеран войны 1941-1943 гг», имеет несколько юбилейных медалей.

В 1940-1943 годах был членом ВЛКСМ, в мае 1943 года парткомиссия 61-ой танковой дивизии приняла его в члены КПСС. До 1943 защищал границу  Монголии от японцев, в 1945 годуслужил на границев пустыне Гоби. Потом учился на окружныхкурсахЗабайкальского военного фронта в городе Улан- Уде.

Позже его направили в Читу в авиацию, там он работал водителем бензовоза. Когда закончилась война,и жизнь стала постепенно налаживаться,Иван Ипполитович работал шоферомс 1947 по 1948 годы. В 1948 году  женился, имеет двух дочек.

В Караганду переехал  в 1954 году. Тогда Караганда не была такой красивой,как сейчас, только-только строились новые дома, прокладывались новые улицы и проспекты, сажались молодые деревца.

Молодомупоколению, которое знает современную Караганду такой, как она выглядит сейчас, кажется, что город всегда был таким красивым. Но Иван Ипполитович видел и помнит,как росла Караганда, а вместе с ней взрослел и он сам.

В 1980 году он вышел на пенсию с ремонтно-строительного управления№1 линейно-эксплуатационного управления дорог № 39 Министерства Автомобильных дорог имени Абая Карагандинской области, где он работал машинистом.

Сейчас Иван Ипполитович проживает в мкр-не Голубые Пруды, несмотря на свой возраст, это все такой же энергичный человек с открытой и чистой душой.

                                          Барлығы майдан үшін,

                                         Барлығы жеңіс үшін!

Мұқанұлы Адамқұл- Ұлы Отан соғысының ардагері, «Көгілдір тоғандар» ықшамауданының тұрғыны. 

Соғыста көрсеткен ерлігі үшін  ІІ дәрежелі Ұлы Отан соғысының ордені, «Г.К.Жуков» медалі сонымен қоса, бірнеше мерейтойлық медальдардың иегері.

        Адамқұл ата 1922 жылы қаңтар айының бесі күні Шет ауданында дүниеге келген.

Отбасында сегіз ұл, үш қыз бар. Кішігірім үйде, тұрмыс жағдайы орташа  отбасында тәрбиеленді. Балалық шағы аштық кезіне тұспа-тұс келіп, көп қиыншылық көрді. Жетіжылдық мектепті бітіріп, бухгалтер болып қызмет атқарды.  

Ұлы Отан соғысы басталғанда Адамқұл ата 19 жасар жас жігіт болатын.  1942 жылы2 ақпанда  әскер қатарына шақырылып, 128- полкке түсті. Қайсарлығы және жауапкершілігі арқасында кейіннен полк командир болды. Украина жерінде, Мәскеу, Ленинград түбіндегі талай қанды шайқастарға қатысты. Майданда қырағылығымен ерекшеленіп, мерген болды. Соғыс кезінде әрдайым таң алдында өзіне «қайтсем де елге аман қайтуым керек» деп жігер беретін. Сол тілегі орындалып, 1947 жылы аман-есен Отанына оралған.

        Мұқашұлы Адамқұл соғыстан кейінгі өмірін былай деп суретттейді:

“ Шет ауданында 37 жыл мектепте математика пәнінен сабақ бердім, оқу ісінің меңгерушісі болдым. Жұбайым Рымкенмен балаларды бірге тәрбиеледік, оқыттық. Өкінішке орай, Рымкен қайтыс болады. Ол кездері балаларымның бәрі ержеткен болатын. 2003 жылға дейін Жарық  станциясында тұрдым, сонан кейін кенже ұлым Айтуған Қарағанды қаласындағы өз үйіне көшіріп алды. Ес білгелі имандылыққа бет бұрып, намаз оқыдым. Аллаға тәуба,  қазір отыз алты немерем, он бес шөберем бар.   Солар үшін дұға оқып, еліме бейбіт өмір мен бақыт тілеп, үйдегі немерелерімнің балдай тәтті қылықтарын тамашалап отырмын. Тағы да шүкіршілік айтайын, «Еліміз аман, жұртымыз тыныш болсын!».

        Адамқұл атаның біздің ықшамауданда тұратынын мақтан етеміз, арамызда аман-сау болып жүруіне тілектеспіз!

                     “...тот кто вернулся – помнит.”

Ногаев Ташибай (Тишбай) родился в 1924 году 1 августа в Каркаралинском районе, Карагандинской области. Воспитанник детского дома в Каркаралинске. Окончил 3 класса. После школы приехал в город Петропавловск. Работал в государственном конном заводе. Когда началась война ему было 16 лет.                            

За героизм во время войны Ногаев Тишбай был награжден Орденом Отечественной войны І степени. Затем к 55 летию Великой победы над фашизмом по решению Совета руководителей Правительств СНГ был награжден орденом «Ветеран войны 1941-1945 г.г.» в 1999 г, а также медалями «За отвагу», «Георгия Жукова», юбилейными медалями. Всего 14 медалей.     

  2 июня 1941 года. Кто не помнит этой даты? Она вошла в жизнь нашейстраныненавистным воем вражеских бомб, разрушенными селами и городами, миллионами убитых на фронтах, угнанных в рабство, замученных в лагерях смерти.

Страна поднялась. Встали все, кто мог держать в руках оружие, кто мог защищать Родину. И наш герой не был исключением. Он воевал под Сталинградом 277-ой стрелковой дивизии. Дважды был ранен, первый раз в голову, второй раз в ногу.                                   

“Не всем было дано вернуться домой. А тот,кто вернулся – помнит. Помнит о подвигах, о боевых друзьях»,- вспоминал о войне Тишбай ата.

9 Мая 1945  года прогремел салют Победы…

 После войны Тишбай ата не сидел сложа руки. Вернулся в город Петропавловск, работал на конном заводе. 1947 году приехал в город Караганду, работал на шахте плотником, затем на мясокомбинате. 1957 году вернулся на свою родную землю, в №3 отделение совхоза Бесоба Каркаралиского района. Здесь до пенсии работал пастухом. Сейчас ему 85 лет.

 

 В этом году вся страна будет отмечать 70-летие Дня Победы. Справедливая, освободительная борьба была завершена в 1945 году. Для нас Великая Отечественная война это не только прошлое. Ее дыхание многие чувствуют и теперь. Ведь она круто повернула всю жизнь страны, вошла в каждый дом, в каждую семью. Она принесла народу колоссальные разрушения, страдания и горечь, которые и поныне остро тревожат народную память.

Ради мира на Земле...

                                              

Самошин Михаил Дмитриевич родился 20 ноября 1925 года в городе Усть-Каменогорске, Восточно-Казахстанской области.

Как и многие молодые люди, он строил большие планы на будущее, мечтал о хорошей светлой жизни. Но страшное слово «война», прогремевшее летом 1941, заставило отложить все свои планы и мечты на потом и взять в руки оружие.

Награжден Орденом Великой Отечественной Войны, медалью Г.К. Жукова, имеет несколько юбилейных медалей.

В 1942 году, в возрасте 18 лет Михаил Дмитриевич был призван на фронт в г.Костанай. Войну начал стрелком в пехотных войсках.

До сих пор всплывают в памяти грохот снарядов и свист пуль, лица боевых товарищей, которых он потерял на войне. Они навсегда останутся в его памяти вечно юными и не по годам серьезными.

 В 1943 году в тяжелых боях под Сталинградом, Михаила Дмитриевича контузило, и он долгое время лечился в госпитале в Алма-Ате.

После лечения в конце 1943 года для продолжения воинской службы он был направлен на советско-китайскую границу. В составе 49-го погранотряда 4 года служил в Жаркенте, защищал государственную границу. И только в 1950 году демобилизовался в Караганду, где стал работать шофером.  Тогда Караганда только строилась и он возил стройматериалы для строительства нового города.

Здесь же в Караганде встретил свою будущую жену. Мечты потихонечку стали воплощаться в  реальность. То что было отложено из-за войны на второй план, стало в тот момент приоритетным. Появилась семья, смысл всей его дальнейшей жизни, и ради которой он был готов на все.

Сейчас Михаил Дмитриевич находится на пенсии, имеет внуков, которые заботятся о нем, и гордятся, что их дедушка ветеран Великой Отечественной Войны.     

       

Наш ветеран всегда радуется встречам с молодежью, с учащимися нашей школы, которым желает хорошей учебы, здоровья и быть всегда добрыми и справедливыми!

                               “...праздник 9 Мая я встречаю

                                  со слезами на глазах”

 

Сапцина Татьяна Трофимовна родилась в 1922 году 23 февраля в Алтайском крае, в районе Новичиха.

Сейчас ветеран войны живет рядом с нами в мкр-не Голубые Пруды.

Свой первый Орден Отечественной Войны ІІ степени получила за освобождение Украины. Имеет медали “Георгий Жуков”, “50 лет Украине”, несколько юбилейных медалей и множество других.

Детство Татьяны Трофимовны было тяжелым, отца забрали как контрреволюционера, и она осталась жить с матерью, которая работала не покладая рук, чтобы прокормить своих детей.

В1943 году, когда ей пошел 21 год, онавместе со многими юношами  и девушками отправилась на войну. Была медсестрой,оказывала помощь раненым в бою солдатам.

Участвовала в освобождении Украины от фашистских захватчиков. Долгожданную победу встретила 1945 году около города Вена.

В праздник Победы Татьяна Трофимовна всегда вспоминает первые дни войны, когда все люди верили, что это испытание, обрушившееся так внезапно и сокрушительно, вот-вот закончится. Но война растянулась на годы. Четыре страшных года, унесшие жизни миллионов людей. Солдаты сражались во имя мира и мечтали о будущем мире в передышках между боями, в тесных землянках и холодных окопах. Они верили, что мир, спасенный от фашизма, будет прекрасен.

“Этот праздник я всегда встречаю со слезами”,- говорит ветеран войны. Это слезы радости о победе и слезы горечи о тех, кто не смог вернуться домой и встретить победу в кругу родных и друзей.

“1945 году на свадьбе у друзей я познакомилась со своим будущем супругом, - вспоминает Татьяна Трофимовна. После войны 1945 году в декабре месяце мы поженились, жили в Китае. Там у нас родилась дочь Людмила. Позже переехали в город Алматы,  26 лет я проработала в “Институте ядерной физики”, и оттуда вышла на пенсию. В 2002 году переехала в Караганду”.

У Татьяны Трофимовны двое детей и внуки, в которых она души не чает.

Благодаря нашим ветеранам мы не видели войны, не слышали грохота разрывающихся снарядов. Но мы будем вечно помнить имена тех, кто отдал свои жизни ради прекрасного будущего и благодарим тех, кто сейчас с нами.

           

  «Бабалар ерлігі-ұрпаққа өнеге»

  №77 мектеп-балабақша  кешенінің  1-11 сынып оқушылары  арасында  Ұлы Жеңістің 70 жылдығына  арналған тәрбие және дамыту  сабақтары  өтті. Ел үшін отқа түскен майдангерлердің  мықты  рухы, ерік-жігері  кейінгі  ұрпаққа үлгі.Тәрбие және дамыту сабақтарында оқушылар ата-бабаларымыздың рухына тағзым етіп, олардың Отан қорғау жолындағы ерен ерліктері жайлы әңгімеледі. Қанша жылдар өтсе де, бұл соғыста ерлікпен қаза тапқан әрбір батырларымыздың тарих төрінен орын алатыны және ұрпақтары  мәңгі жеңіс алауын сөндірмей, Отан үшін от кешкендерді әрқашанда жүрек түпкірінде сақтайтындықтары жайлы айтты.

 

Бастауыш сынып оқушылары арасында  мектеп  кітапханашылары  Жолмағамбетова  Арайлым Алсайқызы мен Қорабаева Қаламқас  Қанатқызының  ұйымдастыруымен  Ұлы Отан соғысындағы Жеңістің 70 жылдығына  байланысты  жас суретшілер байқауы  өтті.

   Байқау қорытындысында 1 орынды 4-Ғ сынып оқушысы Зейнуллаева Аружан, 2 орынды Жаппаров Ибрагим, 3 орынды  4-А сынып оқушысы Тұңғышбаева Арайлым иеленіп, бағалы сыйлықтармен марапатталды.

 

Аталған  байқауға  қатысқан  басқа оқушылар да алғыс хаттармен марапатталды